به رنگ باران و آهن

می گفتی:مرگ ؛سکوت؛تنهایی

چنانکه عشق ؛ زندگی

واژگانی از تصاویر زودگذر ما

و باد هر صبح آرام وزیدن گرفت

و زمان به رنگ باران و آهن

بر فراز سنگ ها گذر کرد.

برفراز وزوز نامفهوم ما نفرین شدگان.

حقیقت همچنان دور است.

به من بگو ای انسان شقه شده بر صلیب

و تو با دستانی برآماسیده از خون

چگونه پاسخ خواهم گفت به آنان که می پرسند؟

اکنون؛اکنون:پیش از آن که سکوتی دیگر به دیدگان بنشیند

پیش از آن که بادی دیگر برخیزد و زنگاری دیگر شکوفا شود.

                                                                             (Salvatore Quasimodo)